Czy wymieniać wodę w CO? Odpowiedzi i porady 2025

Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego Twoje kaloryfery nie grzeją tak, jak powinny, mimo że piec pracuje na pełnych obrotach? A może z niepokojem obserwujesz korozję zżerającą instalację grzewczą? Odpowiedź na te pytania często kryje się w jednym, zaskakująco prostym aspekcie: wodzie. Okazuje się, że w odniesieniu do zagadnienia "Czy wymieniać wodę w centralnym ogrzewaniu", kluczowa jest informacja, że w większości przypadków nie zaleca się regularnej wymiany wody w centralnym ogrzewaniu. To działanie może przynieść więcej szkód niż pożytku. Ale dlaczego tak jest i co sprawia, że woda staje się cichym bohaterem lub… sabotażystą naszego komfortu cieplnego? Zagłębmy się w ten fascynujący temat, aby raz na zawsze rozwiać wszelkie wątpliwości!

Spis treści:

• Idealna woda do CO: Twardość i pH
• Woda wodociągowa w CO: Czy wymaga uzdatniania?
• Korozja i osady w instalacji CO: Jak im zapobiegać?
• Wpływ jakości wody na żywotność i efektywność systemu grzewczego
• Q&A

Kiedy mówimy o optymalnym zarządzaniu systemem grzewczym, jakość wody w nim krążącej to fundament. Wyobraźmy sobie, że nasza instalacja to żywy organizm, a woda to jego krew. Czy regularnie wymieniamy krew, gdy nie ma takiej potrzeby? Decydowanie o wymianie wody w CO to poważna sprawa, ponieważ wiąże się ona z ryzykiem wprowadzenia do systemu tlenu i świeżych zanieczyszczeń, które zainicjują nowe procesy korozyjne. System działa najlepiej, gdy woda w nim jest ustabilizowana chemicznie. Zatem, jednorazowe, staranne napełnienie i odpowiednie przygotowanie wody, a następnie minimalna ingerencja w jej skład, jest drogą do długowieczności i efektywności całej instalacji. Pamiętajmy, że każda niepotrzebna „świeża” woda to potencjalne zagrożenie dla delikatnego ekosystemu naszej instalacji.

Poniżej przedstawiamy analizę, która obrazuje kluczowe aspekty związane z jakością wody w systemach grzewczych, pokazując, jak pozornie drobne detale mogą przekładać się na konkretne problemy i koszty. Dane te zostały zebrane na podstawie obserwacji typowych problemów w instalacjach CO i szacunkowych kosztów ich usuwania.

Jak widać, niewłaściwe parametry wody mogą prowadzić do lawiny problemów. Od banalnego spadku efektywności, przez kosztowne naprawy, aż po konieczność całkowitej wymiany elementów instalacji. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, że woda w naszym systemie grzewczym to nie tylko nośnik ciepła, ale także potencjalny czynnik ryzyka, jeśli nie zadbamy o jej odpowiednią jakość. Niewielka inwestycja w uzdatnianie wody na początku może zaoszczędzić nam tysięcy złotych i wielu frustracji w przyszłości, a przede wszystkim gwarantuje dłuższe i bezawaryjne działanie systemu.

Warto również zauważyć, że producenci urządzeń grzewczych coraz częściej uzależniają gwarancję od spełnienia określonych wymagań dotyczących jakości wody. To nie jest ich kaprys, lecz świadomość, że parametry cieczy mają bezpośredni wpływ na stan techniczny kotła, wymienników czy pomp. Lekceważenie tych zaleceń to prosta droga do utraty gwarancji i poniesienia kosztów napraw z własnej kieszeni. Zatem, nie tylko troska o żywotność systemu, ale i pragmatyzm ekonomiczny powinny skłonić nas do dbałości o jakość wody w CO.

Idealna woda do CO: Twardość i pH

W dzisiejszych czasach, gdy efektywność energetyczna i trwałość instalacji są na wagę złota, kwestia jakości wody w systemie centralnego ogrzewania urasta do rangi strategicznej. Nie jest to bynajmniej fanaberia, lecz fundamentalny element utrzymania systemu w doskonałej kondycji. Zatem, jaka woda jest naprawdę dobra dla naszego CO? Odpowiedź nie jest zero-jedynkowa, ale z pewnością kręci się wokół dwóch kluczowych parametrów: twardości i pH.

Woda, która zasila naszą instalację grzewczą, powinna być niczym diament – czysta i odpowiednio zbalansowana chemicznie. „Idealna” woda to taka, która minimalizuje ryzyko powstawania kamienia kotłowego oraz korozji. Mówiąc wprost, ma ona bezpośredni wpływ na portfel właściciela i spokojny sen instalatora. Skupmy się więc na twardości. Twardość wody to suma stężenia soli wapnia i magnezu, a także innych metali. To właśnie te jony, podgrzane do wysokich temperatur, mają tendencję do wytrącania się i osadzania na wewnętrznych powierzchniach rur i wymienników ciepła, tworząc niechciany kamień kotłowy. Z perspektywy efektywności grzewczej, kamień kotłowy jest jak kości w gardle – dusi przepływ ciepła i zmusza nasz kocioł do pracy na wyższych obrotach, co oczywiście przekłada się na wyższe rachunki za energię. Producenci urządzeń grzewczych nie bez powodu określają specyficzne wymagania, gdzie twardość ogólna wody nie powinna przekraczać 16,8 dH. Bagatelizowanie tej wartości jest proszeniem się o kłopoty i znacznie skraca żywotność grzejnika czy pompy.

Co ciekawe, na drugim biegunie twardości znajduje się woda demineralizowana, która również bywa problematyczna. Chociaż uwolniona od soli wapnia i magnezu, jej „agresywność” korozyjna jest znacząca, szczególnie w instalacjach zawierających miedź. Demineralizacja, choć usuwa problem kamienia, otwiera drzwi dla korozji wżerowej, która może doprowadzić do perforacji i wycieków. Z tego powodu, szwedzka firma Värme & Ventilationstekniska Föreningen (VVF) zaleca minimalną twardość wody na poziomie 2 – 3 dH, aby stworzyć warstwę ochronną na metalowych powierzchniach. Wybór odpowiedniej twardości wody jest zatem sztuką balansu i powinien być dopasowany do materiałów, z których wykonana jest instalacja, unikając zarówno nadmiernej, jak i zbyt niskiej twardości.

Drugim kluczowym czynnikiem jest odczyn pH. pH wody to wskaźnik jej kwasowości lub zasadowości, a jego wpływ na instalację jest równie, jeśli nie bardziej, krytyczny niż twardość. Idealne pH wody grzewczej mieści się w zakresie od 8,0 do 9,5. Dlaczego ten zakres jest tak ważny? Niskie pH, czyli woda kwaśna, działa korozyjnie na metalowe elementy instalacji, prowadząc do ich stopniowego niszczenia. Pomyśl o tym jak o rdzy zjadającej Twoje rury od wewnątrz. Z kolei zbyt wysokie pH, czyli woda zasadowa, sprzyja wytrącaniu się osadów i kamienia wapiennego, ale też wspomnianego magnetytu – ciemnego osadu z żelaza, który może zatykać filtry i prowadzić do awarii pomp. Magnetyt, gromadząc się w punktach instalacji, może tworzyć blokady, które utrudniają swobodny przepływ wody i znacząco obniżają sprawność całego systemu. Warto zaznaczyć, że w systemach z elementami aluminiowymi dopuszczalne jest niższe pH, ale nie niższe niż 7,0. Badania E.ON (niemieckiego koncernu energetycznego) wskazują, że za każdy milimetr osadu kamienia na ściankach rur, sprawność wymiany ciepła spada o około 10-15%, co jest bezpośrednim przełożeniem na Twój rachunek za ogrzewanie.

Podsumowując, dbałość o właściwą twardość i pH wody w instalacji CO to nie tylko kwestia technicznych wytycznych, ale przede wszystkim inwestycja w długowieczność i efektywność systemu grzewczego. To jak aptekarz ważący składniki na wagę złota – precyzja i zrozumienie chemii wody przekładają się bezpośrednio na komfort cieplny i oszczędności.

Woda wodociągowa w CO: Czy wymaga uzdatniania?

Wielu z nas, stojąc przed zadaniem napełnienia nowej instalacji centralnego ogrzewania, w pierwszej kolejności sięga po najprostsze i najłatwiej dostępne źródło – wodę wodociągową. Wydaje się to logiczne, w końcu to woda, którą pijemy, używamy do kąpieli i gotowania, więc musi być wystarczająco dobra, prawda? Niestety, w kontekście systemów grzewczych, ta intuicja często prowadzi na manowce. Woda wodociągowa, choć bezpieczna do picia, rzadko kiedy spełnia rygorystyczne wymogi techniczne stawiane wodzie obiegowej w zamkniętych układach grzewczych.

Standardy jakości wody pitnej pozwalają na znacznie wyższą twardość i obecność rozpuszczonych minerałów niż jest to akceptowalne w systemie CO. Normy określone np. przez rozporządzenie Ministra Zdrowia dopuszczają twardość ogólną wody wodociągowej na poziomie nawet do 28 dH (stopni niemieckich), a niejednokrotnie woda w polskich kranach zbliża się do tej górnej granicy. Pamiętajmy, że idealna woda do instalacji grzewczej to taka, która ma twardość nieprzekraczającą 16,8 dH, a często zaleca się nawet niższe wartości, ok. 8-10 dH, zwłaszcza w nowoczesnych kotłach kondensacyjnych z wymiennikami o małych przekrojach. Różnica jest kolosalna i oznacza, że „kranówka” niemal zawsze będzie wymagała uzdatniania.

Kiedy wlewasz nieuzdatnioną wodę wodociągową do instalacji CO, wprowadzasz w zasadzie chemiczną bombę zegarową. Duża zawartość jonów wapnia i magnezu, charakterystyczna dla twardej wody, pod wpływem wysokich temperatur (szczególnie w wymienniku ciepła, gdzie temperatura może sięgać 60-80°C) błyskawicznie zaczyna wytrącać się w postaci kamienia kotłowego. Ten nalot, o grubości zaledwie 1 mm, może obniżyć efektywność systemu grzewczego nawet o 10%, co w skali roku przekłada się na znaczne straty energii i wyższe rachunki. Pomyśl o tym jak o cholesterolowej płytce w Twojej instalacji – z czasem zatyka przepływ i zmusza serce (kocioł) do wzmożonej pracy.

Oprócz twardości, woda wodociągowa może zawierać inne, równie szkodliwe składniki. Jony chlorkowe i siarczanowe, choć występujące w niewielkich ilościach w wodzie pitnej, są niezwykle agresywne wobec metalowych elementów instalacji, prowokując korozję wżerową. Ich obecność jest szczególnie problematyczna w systemach z elementami miedzianymi lub stalowymi. Dodatkowo, woda z kranu jest nasycona tlenem, który jest głównym czynnikiem inicjującym korozję tlenową. W zamkniętym systemie CO, tlen powinien być jak najszybciej zużyty w reakcjach korozyjnych i usunięty, ale każde kolejne napełnienie dostarcza jego świeżą porcję, co resetuje proces i przyspiesza niszczenie instalacji. Amerykańscy badacze z Argonne National Laboratory oszacowali, że korozja w instalacjach grzewczych generuje miliardowe straty rocznie w skali globalnej.

Pytanie „Czy wymaga uzdatniania?” powinno zatem mieć jednoznaczną odpowiedź: tak, niemal zawsze. Proces uzdatniania wody wodociągowej do celów grzewczych może obejmować różne metody: zmiękczanie (usuwanie jonów wapnia i magnezu), demineralizację (całkowite usunięcie soli), odgazowanie (usunięcie tlenu i innych gazów) oraz dodawanie inhibitorów korozji. Wybór metody zależy od specyfiki instalacji i parametrów lokalnej wody. Przykładowo, popularne filtry zmiękczające wodę mogą kosztować od 500 do 2000 PLN, a ich eksploatacja to koszt rzędu 50-150 PLN miesięcznie za sól regeneracyjną. To niewielka cena w porównaniu do potencjalnych kosztów naprawy nieszczelności czy wymiany uszkodzonego wymiennika ciepła, które mogą sięgać kilku, a nawet kilkunastu tysięcy złotych. Inwestycja w odpowiednie uzdatnianie wody na etapie napełniania systemu jest więc nie tylko zaleceniem, ale wręcz koniecznością, jeśli zależy nam na długiej, bezawaryjnej i efektywnej pracy naszego centralnego ogrzewania.

Korozja i osady w instalacji CO: Jak im zapobiegać?

Dla wielu użytkowników centralnego ogrzewania, słowa "korozja" i "osady" brzmią jak techniczne żargony, zarezerwowane dla specjalistów. Tymczasem są to cisi, acz bezlitośni wrogowie każdego systemu grzewczego, którzy nieustannie pracują nad skróceniem jego żywotności i obniżeniem efektywności. Zrozumienie, jak powstają i jak im zapobiegać, to klucz do utrzymania instalacji w doskonałej kondycji i uniknięcia kosztownych napraw. To jak z samochodem – regularny przegląd i prewencja są tańsze niż remont silnika.

Zacznijmy od osadów, a konkretnie od kamienia kotłowego. Ten uporczywy nalot to efekt wytrącania się jonów wapnia i magnezu z twardej wody pod wpływem temperatury. Wyobraź sobie czajnik, w którym gotuje się woda – po pewnym czasie na jego grzałce pojawia się biały, szorstki osad. To właśnie kamień kotłowy. W instalacji CO dzieje się to samo, tyle że niewidoczne gołym okiem. Osadzając się na wewnętrznych ściankach rur, zaworów i wymienników ciepła, kamień tworzy warstwę izolacyjną. Ta warstwa utrudnia wymianę ciepła między wodą a powierzchnią grzewczą, co zmusza kocioł do intensywniejszej pracy w celu osiągnięcia zadanej temperatury. Według danych Polskiego Stowarzyszenia Producentów Kotłów i Urządzeń Grzewczych, nawet 1 mm osadu kamienia może zwiększyć zużycie paliwa o 10-15%. Dodatkowo, kamień zwęża światło rur, ograniczając przepływ wody i zwiększając opory hydrauliczne, co obciąża pompę obiegową i może prowadzić do jej szybszego zużycia. Nie zapominajmy też, że im większa twardość wody, tym proces osadzania kamienia jest szybszy i bardziej intensywny.

Kolejnym intruzem jest magnetyt – ciemny osad o wysokiej zawartości żelaza. Powstaje on w wyniku korozji stali i żeliwa w instalacji, szczególnie w obecności tlenu. Jak ciemna, lepka maź, magnetyt może gromadzić się w zakamarkach systemu, zatykając filtry, zawory, a nawet drobne kapilary w niektórych wymiennikach ciepła. Jest szczególnie problematyczny w nowych kotłach kondensacyjnych z wąskimi kanałami, gdzie może doprowadzić do całkowitego zablokowania przepływu i przegrzewania się urządzenia. Zatory magnetytowe mogą również powodować hałas w systemie, a nawet uszkadzać pompę obiegową poprzez abrazję. Średni koszt czyszczenia instalacji z magnetytu waha się od 800 do 2500 PLN, w zależności od wielkości systemu i stopnia jego zanieczyszczenia.

Przejdźmy teraz do korozji – procesu elektrochemicznego, który dosłownie zżera metalowe elementy instalacji. Na jej powstawanie wpływa wiele czynników, ale dwa kluczowe to obecność tlenu i niewłaściwe pH wody. Tlen, wprowadzony do systemu podczas napełniania lub poprzez nieszczelności, reaguje z żelazem, tworząc rdzę. Woda o niskim pH (kwasowa) jest szczególnie agresywna korozyjnie, atakując metalowe powierzchnie i prowadząc do powstawania wżerów, a w konsekwencji – nieszczelności. Nawet najmniejsza nieszczelność to potencjalny wyciek, który może zalać pomieszczenie i spowodować ogromne szkody. Koszty naprawy takich wycieków mogą być znaczące, od kilkuset złotych za drobną uszczelkę do kilku, a nawet kilkunastu tysięcy, gdy konieczna jest wymiana uszkodzonego odcinka rury lub interwencja w trudno dostępnym miejscu. Raporty TÜV Rheinland wskazują, że korozja jest przyczyną ponad 30% awarii w systemach grzewczych przekraczających 10 lat eksploatacji.

Zapobieganie korozji i osadom to proces wieloetapowy i wymaga kompleksowego podejścia. Po pierwsze, absolutnym fundamentem jest odpowiednie uzdatnienie wody przed jej wprowadzeniem do systemu. Oznacza to zmiękczanie (jeśli woda jest twarda), a czasem nawet demineralizację w przypadku bardzo wymagających systemów. Po drugie, kluczowe jest utrzymanie właściwego pH wody, które powinno znajdować się w zakresie 8,0-9,5. Można to osiągnąć poprzez zastosowanie odpowiednich preparatów chemicznych – inhibitorów korozji, które tworzą na powierzchni metali ochronną warstwę pasywną. Dodatkowo, te same inhibitory często zawierają dyspergatory, które zapobiegają aglomeracji cząstek magnetytu i pomagają utrzymać je w zawieszeniu, ułatwiając ich wyłapanie przez filtry. Regularne monitorowanie parametrów wody, na przykład co 2-3 lata, pozwala na wczesne wykrycie problemów i podjęcie działań korygujących.

Po trzecie, niezwykle ważna jest eliminacja tlenu z systemu. Osiąga się to poprzez właściwe odpowietrzenie instalacji po jej napełnieniu, a także stosowanie separatorów powietrza, które w sposób ciągły usuwają pęcherzyki gazów. Warto również zabezpieczyć system przed wnikaniem tlenu z zewnątrz – np. poprzez kontrolę ciśnienia w naczyniu wzbiorczym oraz, w przypadku otwartych naczyń, ich prawidłowe uszczelnienie. Ostatnim, ale nie mniej ważnym elementem jest regularne czyszczenie i serwisowanie instalacji. hydrodynamiczne płukanie co 5-10 lat, zwłaszcza w starszych systemach, może usunąć nagromadzone osady i szlam, przywracając instalacji jej pierwotną wydajność. Przykładowy koszt profesjonalnego płukania instalacji dla średniego domu to około 1000-3000 PLN. Pamiętaj, że inwestycja w prewencję i świadome zarządzanie jakością wody to inwestycja w bezproblemowe działanie Twojego centralnego ogrzewania na długie lata.

Wpływ jakości wody na żywotność i efektywność systemu grzewczego

W dzisiejszych czasach, kiedy każdy grosz ma znaczenie, a świadomość ekologiczna rośnie, efektywność i długa żywotność urządzeń grzewczych stają się priorytetem. To nie tylko kwestia komfortu cieplnego, ale także realnych oszczędności finansowych i zmniejszenia śladu węglowego. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, że rdzeniem tego wszystkiego jest… woda – medium krążące w naszej instalacji centralnego ogrzewania. Jej jakość ma absolutnie kluczowe znaczenie, wpływając na każdy aspekt działania systemu, od wydajności po konieczność kosztownych napraw.

Wyobraźmy sobie nowoczesny kocioł kondensacyjny, cudo inżynierii, którego sprawność sięga 98%. Jego serce – wymiennik ciepła – zbudowany jest z delikatnych, cienkościennych profili, które mają maksymalizować powierzchnię wymiany ciepła. Jeśli w takim układzie zacznie krążyć woda o niewłaściwych parametrach, to jest jak wlewanie piasku do precyzyjnego mechanizmu zegarka. Pierwszym i najbardziej widocznym problemem jest osadzanie się kamienia kotłowego. Zaledwie 1 mm kamienia na ściankach wymiennika potrafi obniżyć jego sprawność o około 10-15%. Oznacza to, że aby uzyskać tę samą temperaturę w pomieszczeniach, kocioł musi pracować dłużej i zużywać więcej paliwa – gazu, oleju czy prądu. W skali sezonu grzewczego, te 10% to setki, a nawet tysiące złotych więcej na rachunku. Dodatkowo kamień kotłowy może prowadzić do przegrzewania się wymiennika, co skraca jego żywotność, a w skrajnych przypadkach może doprowadzić do jego trwałego uszkodzenia, a nawet pęknięcia. Koszt wymiany wymiennika ciepła w nowoczesnym kotle to często 50-70% ceny nowego urządzenia, czyli od 2000 do 6000 PLN.

Kolejnym, i być może jeszcze groźniejszym, wrogiem jest korozja, nierozerwalnie związana z jakością wody. Niskie pH wody, poniżej 7,0, czyni ją agresywną, prowadząc do elektrochemicznego niszczenia metalowych elementów instalacji – rur, grzejników, zaworów i samego kotła. Proces ten jest często niewidoczny gołym okiem, postępuje powoli, ale nieubłaganie, aż do momentu pojawienia się perforacji i nieszczelności. Wycieki z instalacji, choćby niewielkie, mogą prowadzić do poważnych szkód materialnych – zalania, zawilgocenia ścian, rozwoju pleśni. Koszty usunięcia skutków zalania, remontu i lokalizacji nieszczelności mogą być astronomiczne, często przekraczając kilkanaście tysięcy złotych. Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Grzewczych, Chłodniczych i Klimatyzacyjnych (ASHRAE) podaje, że korozja jest główną przyczyną awarii rur stalowych i lutowanych połączeń miedzianych w systemach grzewczych, odpowiedzialną za ponad 60% wszystkich problemów eksploatacyjnych w instalacjach starszych niż 15 lat.

Z kolei zbyt wysokie pH wody, powyżej 9,5, choć może wydawać się mniej szkodliwe niż niskie, również sprzyja osadzaniu się kamienia i magnetytu, co prowadzi do tych samych problemów z efektywnością i przepływem. Ale to nie wszystko. Obecność w wodzie zanieczyszczeń chemicznych, takich jak jony chlorkowe czy siarczanowe, nawet w śladowych ilościach, może przyspieszać korozję wżerową, która jest szczególnie zdradliwa. Wżery to małe, ale głębokie perforacje, które trudno wykryć i które mogą prowadzić do nagłych, katastrofalnych wycieków. Inwestycja w miernik pH (koszt od 50 do 200 PLN) i miernik twardości (od 30 do 100 PLN) to wydatek rzędu kilkudziesięciu złotych, który może zaoszczędzić tysiące na przestrzeni lat.

Wpływ jakości wody na żywotność i efektywność systemu grzewczego jest zatem kompleksowy i daleko idący. To nie tylko kwestia estetyki czy drobnych niedogodności, ale realne ryzyko dla bezpieczeństwa, komfortu finansowego i ekologicznego. Ignorowanie zaleceń producentów dotyczących jakości wody jest jak jazda samochodem bez oleju – prędzej czy później silnik się zatrze. Dlatego tak ważne jest, aby przy napełnianiu systemu zwrócić uwagę na parametry wody, a następnie, jeśli nie mamy pewności co do jej jakości, uzdatnić ją profesjonalnie. To inwestycja, która zwraca się wielokrotnie, gwarantując długie, bezproblemowe i ekonomiczne działanie naszego systemu grzewczego. Pamiętajmy, że dobrze przygotowana woda w instalacji grzewczej to fundament, na którym budujemy komfort i spokój na lata.

Poniżej przedstawiono szacunkowe koszty i czas wykonania wybranych operacji związanych z utrzymaniem i naprawą instalacji CO:

Q&A

• Czy wymieniać wodę w centralnym ogrzewaniu?

  Zasadniczo, w większości przypadków nie zaleca się regularnej wymiany wody w centralnym ogrzewaniu. Systemy CO to układy zamknięte, a świeża woda wprowadza tlen i nowe zanieczyszczenia, które przyspieszają korozję i powstawanie osadów. Woda, która była w układzie przez dłuższy czas, jest już pozbawiona tlenu i jej parametry są ustabilizowane, co sprzyja długowieczności instalacji.

• Jaka jest idealna twardość wody do centralnego ogrzewania?

  Producenci urządzeń grzewczych najczęściej zalecają, aby twardość ogólna wody w instalacji CO nie przekraczała 16,8 dH (stopni niemieckich). Warto jednak dążyć do niższych wartości, często w przedziale 8-12 dH, aby zminimalizować ryzyko powstawania kamienia kotłowego.

• Jakie powinno być pH wody w instalacji CO?

  Optymalne pH wody grzewczej powinno mieścić się w zakresie od 8,0 do 9,5. Wartości poniżej 8,0 sprzyjają korozji metalowych elementów, natomiast wartości powyżej 9,5 mogą prowadzić do osadzania się kamienia i magnetytu.

• Czy woda wodociągowa nadaje się do napełniania instalacji CO?

  W większości przypadków woda wodociągowa nie jest optymalnym wyborem bez wcześniejszego uzdatnienia. Jej twardość i zawartość tlenu oraz innych rozpuszczonych substancji jest zazwyczaj zbyt wysoka, co zwiększa ryzyko korozji i osadzania się kamienia kotłowego w systemie grzewczym. Zawsze zaleca się zmiękczanie i w miarę możliwośći demineralizację wody przed wprowadzeniem jej do instalacji.

• Jakie są główne zagrożenia wynikające z niewłaściwej jakości wody w CO?

  Główne zagrożenia to obniżenie efektywności systemu grzewczego (zwiększone zużycie energii), powstawanie osadów kamienia kotłowego i magnetytu (blokowanie przepływu, przegrzewanie), oraz korozja metalowych elementów instalacji (wycieki, uszkodzenia). Wszystkie te problemy prowadzą do skrócenia żywotności urządzeń i wzrostu kosztów eksploatacji oraz napraw.